Даур Зантариа ДОМ ОТЦА Марине¬ Москвиной Живу неспешно. Но когда Доставят с почты телеграмму, Я, не разыгрывая драму, Покину этот мир труда.
А помнится: не так давно, Пока все в сборе и в печали Меня, с другими заодно, Живьем оплакать намечали.
Но я, как видите, живой. Неведомой судьбой ведомый, Я, вечереющей Москвой, Бреду до временного дома.
И вдруг представится, что там, Куда душа взметнуть хотела, На смену тягостным годам – Покой вне времени и тела;
Что в суете сиюминутной Нечасто поднимал глаза На этот дальний и уютный, – Весь в звездных брызгах – Дом Отца!
ццакырада сынхоит, аха иансырҭалакь уи азы адырра, цәгьа-еиха акәым, сааласха, снаҧылашт саџьал, сналс аҳәырра.
арахь, ишәгәалашәо, ааигәа, зегьы лахьеиқәҵа иахьынӡеидзалоу, маҷк шәааҩашьаны, убра, шәарҭ еибышәҳәалон шгәы сшалоу.
аха, сыжәбомашь, сыҧсы ҭоуп, идырым сақәныҟәо са саџьал, уажәы аамҭала џьа сзыҩноу сшьаҿа еихызгоит уахь Москвала.
нас иаалырҟьаны: аа, абар, ахыҭҟьеиҧш уажә сыҧсы зызҩеиуа, шықәсы рацәа рцынхәрас, иаашар, аҭынчра ахьыҟоу, уаркалеиуа,
ҭагәҭасра ацынхәрас, схы сҩаха, лассы сахьымыҧшуаз аҿы, агәҭаҵәҟьа еилҧхаауа еиқәҧахаа, еҵәаџьааха, Саб Иҩны.
|